Επρεπε να το ειχα θυμηθει σε παλαιοτερη αναρτηση φωτογραφιας αλλα δεν πειραζει.Το ποιημα του Καβαφη ειναι εκπληκτικο και το γραφω τωρα με την δευτερη ευκαιρια που μου δινεις. Του μελλοντος οι μερες στεκοντ' εμπροστα μας σαν μια σειρα κερακια αναμμενα, χρυσα,ζεστα και ζωηρα κερακια. Οι περασμενες μερες πισω μενουν, μια θλιβερη γραμμη κεριων σβησμενων τα πιο κοντα βγαζουν καπνο ακομη, κρυα κερια,λιωμενα και κυρτα. Δεν θελω να τα βλεπω με λυπει η μορφη των, και με λυπει το πρωτο φως των να θυμουμαι. Εμπρος κοιταζω τ'αναμμενα μου κερια. Δεν θελω να γυρισω να μη διω και φριξω τι γρηγορα που η σκοτεινη γραμμη μακραινει, τι γρηγορα που τα σβηστα κερια πληθαινουν.
Επρεπε να το ειχα θυμηθει σε παλαιοτερη αναρτηση φωτογραφιας αλλα δεν πειραζει.Το ποιημα του Καβαφη ειναι εκπληκτικο και το γραφω τωρα με την δευτερη ευκαιρια που μου δινεις. Του μελλοντος οι μερες στεκοντ' εμπροστα μας σαν μια σειρα κερακια αναμμενα, χρυσα,ζεστα και ζωηρα κερακια. Οι περασμενες μερες πισω μενουν, μια θλιβερη γραμμη κεριων σβησμενων τα πιο κοντα βγαζουν καπνο ακομη, κρυα κερια,λιωμενα και κυρτα. Δεν θελω να τα βλεπω με λυπει η μορφη των, και με λυπει το πρωτο φως των να θυμουμαι. Εμπρος κοιταζω τ'αναμμενα μου κερια. Δεν θελω να γυρισω να μη διω και φριξω τι γρηγορα που η σκοτεινη γραμμη μακραινει, τι γρηγορα που τα σβηστα κερια πληθαινουν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ ωραίο φίλε μου! Σ' ευχαριστώ. Ομορφαίνεις τη σελίδα μας.
ΑπάντησηΔιαγραφή