Όταν βραδιάζει

Όταν βραδιάζει, μέσα μου, ξυπνούν τὰ περασμένα...
Ξυπνούν αργά, σα μουσικὲς νεκρὲς απὸ καιρό,
- σα μουσικὲς που χάθηκαν, και που τις λαχταρώ,
κι έρχονται πάλι, μαγικὰ κι ανέλπιδα, σε μένα...

Πόθοι, παράπονα παλιά, νοσταλγικὲς φωνές,
λόγια βαθιὰ κι αξέχαστα, κι ωστόσο ξεχασμένα,
παράξενα χειμαιρικὲς αγάπες μακρινές,
όπως η φλόγα μιας αυγής, υψώνονται σε μένα

Μια βρύση, τότε, μαγική, μου λύνεται ξανά,
και το τραγούδι ρυθμικὸ στὰ χείλη μου ανεβαίνει,
- ένα τραγούδι καθαρό, καθὼς τα δειλινὰ
που μέσα του λυτρώνονται, και ζουν οι πεθαμένοι...

                                                                                    Ναπολέων Λαπαθιώτης