Επί ξύλου βλέπουσα κρεμάμενον η σε ασπόρως τεκούσα

"Επί ξύλου βλέπουσα, κρεμάμενον Χριστέ, σε τον πάντων Κτίστην και Θεόν, η σε ασπόρως τεκούσα, εβόα πικρώς· Υιέ μου, που το κάλλος έδυ της μορφής σου; ου φέρω καθοράν σε, αδίκως σταυρούμενον· σπεύσον ουν ανάστηθι, όπως ίδω καγώ, σού την εκ νεκρών, τριήμερον εξανάστασιν."