Αποχαιρετισμός

 Σε ανύποπτο χρόνο είχα κάνει επίσκεψη στο μουσείο του συντοπίτη μας γλύπτη Θεόδωρου Παπαγιάννη στο Ελληνικό Ιωαννίνων και είχα φωτογραφίσει ένα μικρό γλυπτό που υπάρχει σε προθήκη και μου είχε κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Είναι το γλυπτό της παραπάνω φωτογραφίας στο οποίο απεικονίζεται η σκηνή του αποχαιρετισμού πριν τον ξενιτεμό που πάντα βασάνιζε τους Ηπειρώτες. Πριν δύο μέρες ένας αγαπημένος φίλος, ο Κώστας ο Καλόγηρος μου έστειλε να διαβάσω ένα ποίημα του Ιωάννη Πολέμη με τον τίτλο "Ο αποχαιρετισμός της μάνας". Το βρήκα εξαιρετικό και με συγκίνησε και βέβαια μου έφερε στο νου τη φωτογραφία που είχα τραβήξει στο μουσείο του κ. Παπαγιάννη οπότε θεώρησα σκόπιμο να σας τα παρουσιάσω και τα δύο σε μια ανάρτηση αφού βέβαια ευχαριστήσω τον καλό μου φίλο που μου το θύμισε και να σας συστήσω όποτε βρείτε την ευκαιρία να επισκεφθείτε το συγκεκριμένο μουσείο.  

Ο αποχαιρετισμός της μάνας

 

Μισεύεις για την ξενιτειά και μένω μοναχή μου

σύρε παιδί μου στο καλό και σύρε στην ευχή μου.

Τριανταφυλλένια η στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οι δρόμοι,

για χάρη σου ν' ανθοβολούν και τα λιθάρια ακόμη.

 

Τα δάκρυά μου να γεννούν διαμάντια σ' ό,τι αγγίζεις

και το ποτήρι της χαράς ποτέ να μη στραγγίζεις.

Να πίνεις και να ξεδιψάς και να' ν' αυτό γεμάτο,

σα να 'ναι η βρύση από ψηλά κι εσύ να 'σαι αποκάτω.

 

Εκεί, παιδί μου, που θα πας, στα μακρινά τα ξένα,

δίχτυα πολλά κι οξόβεργες θα στήσουνε για σένα.

Παιδί μου αν εμένανε πάψεις να με θυμάσαι,

με δίχως βαρυγγόμηση συχωρεμένος να 'σαι.

 

Κι αν πάλι το φτωχό καλύβι μας ντροπή σου φέρνει, ωστόσο

και πάλι θα 'μαι πρόθυμη, συχώρεση να δώσω.

Μ' αν την πατρίδα απαρνηθείς που τη λατρεύουμε όλοι,

να 'ναι η ζωή σου όπου κι αν πας αγκάθια και τριβόλοι.

 

(Ιωάννης Πολέμης)