ΜΙΑ ΜΥΓΔΑΛΙΑ ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΤΗΣ
Μια μυγδαλιά και δίπλα της,
εσύ. Μα πότε ανθίσατε;
Στέκομαι στο παράθυρο
και σας κοιτώ και κλαίω.
Τόση χαρά δεν την μπορούν
τα μάτια.
Δος μου, Θεέ μου,
όλες τις στέρνες τ' ουρανού
να στις γιομίσω.
Νικηφόρος Βρεττάκος
Το υπέροχο αυτό ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου το αφιερώνω εξαιρετικά στην κόρη μου!!!
Πολύ συγκινητική αφιέρωση στην κορούλα σου, που απορείς πότε μεγάλωσε !
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο το ποίημα, τόσο τρυφερό !!!
Να το χαίρεσαι το κοριτσάκι σου και να το καμαρώσεις όπως ποθείς !
Σ΄ευχαριστώ πολύ Μάγδα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΒλέπεις είναι μοναχοπαίδι!!!
Σε καταλαβαίνω απολύτως :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι εμείς έναν τον είχαμε, αλλά παντρεύτηκε ένα θαυμάσιο κοριτσάκι και τώρα, έχουμε δύο παιδάκια.
Γερά και καλότυχα να είναι όλου του κόσμου τα παιδιά.
Να σας ζήσουνε και να τα καμαρώσετε όπως επιθυμείτε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ πάρα πολύ :)
ΑπάντησηΔιαγραφή