Από την χθεσινή μου ανάβαση στη Δρακόλιμνη της Τύμφης

 Διαβάζοντας πριν χρόνια τον Αλχημιστή του Κοέλιο έμεινε χαραγμένη βαθιά στο μυαλό μου η φράση του «Όταν θέλεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να τα καταφέρεις». Κι εγώ ήθελα πολύ να ανέβω για μια ακόμη φορά στη Δρακόλιμνη της Τύμφης αλλά είχα την αμφιβολία αν θα τα καταφέρω. Για πρώτη φορά την είχα επισκεφθεί το 2004 και ήμουν πολύ νεότερος απ΄ότι σήμερα οπότε με προβλημάτιζε η δυσκολία της διαδρομής. Το σύμπαν όμως συνωμότησε και χθες η επιθυμία μου αυτή πραγματοποιήθηκε. Κάποιες συγκυρίες με οδήγησαν να πάρω τη μεγάλη απόφαση για να δοκιμάσω μια ακόμη φορά τις δυνάμεις μου και να τολμήσω να ξαναβρεθώ εκεί ψηλά και ναι τα κατάφερα. Δύσκολη όντως η ανάβαση αλλά όταν έφθασα και αντίκρισα τη Δρακόλιμνη και όλο αυτό το υπέροχο τοπίο ένοιωσα ευτυχής. Ξέχασα την κούραση και αφέθηκα να το απολαύσω. Υπέροχη η παρέα που είχα και υπέροχες έως και εντυπωσιακές οι εικόνες που αντίκρισα τόσο κατά την ανάβαση όσο και στην επιστροφή. Βέβαια η επιστροφή, παρ΄ότι κατηφορική, ήταν περισσότερο επίπονη αλλά δεν έχει σημασία. Η χαρά και η ικανοποίηση που ένοιωθα όταν επέστρεψα στο Μικρό Πάπιγκο, απ΄όπου ξεκινήσαμε το πρωί την ανάβαση, ήταν αρκετές για να ξεπεράσουν την αίσθηση της κόπωσης.