Πριν δέκα χρόνια, φεύγοντας οριστικά από μία πόλη, στην οποία έζησα αρκετά χρόνια της ζωής μου, άφησα σ' ένα πολύ αγαπημένο φίλο ένα μπουκάλι Γιαννιώτικο τσίπουρο, να πίνει κάπου-κάπου κανένα ποτηράκι και να με θυμάται. Μετά από δύο περίπου μήνες, ο φίλος μου, με εξέπληξε και με συγκίνησε ιδιαίτερα στέλνοντάς μου με αλληλογραφία τους παρακάτω στίχους, τους οποίους εμπνεύσθηκε και έγραψε ο ίδιος.
Αφιλόξενο με λένε
όσοι έρχονται επισκέπτες
γιατί όταν τσίπουρο ζητάνε
γίνονται άρνησής μου δέκτες
Κι όταν μερικοί ρωτάνε
γιατί το κοιτώ με λύπη,
μου το άφησε τους λέω
κάποιος φίλος που μου λείπει.
Κώστας Καλόγηρος 2000
Θέλω να σας εκμυστηρευτώ βέβαια ότι η φιλία μας παραμένει μέχρι σήμερα αναλλοίωτη, αληθινή και δυνατή, παρότι μας χωρίζουν αρκετά χιλιόμετρα, διαψεύδοντας την φράση που λέει: "μάτια που δε βλέπονται, γρήγορα λησμονούνται".
Κάθε φορά που πίνω τσιπουράκι, θυμάμαι τους στίχους του φίλου μου και το ίδιο συνέβη κι απόψε. Θα μου επιτρέψετε λοιπόν να αφιερώσω την ανάρτησή μου αυτή στον συγκεκριμένο αγαπημένο μου φίλο, προσκαλώντας τον παράλληλα στα Γιάννενα, για να πιούμε παρέα τα τσιπουράκια μας.-
Σε ευχαριστώ για τη συγκίνηση που μου προσέφερες απόψε τόσο με τα καλά σου λόγια, όσο και με τη δημοσιοποίηση των φυλαγμένων στίχων. (το τσιπουράκι το πίνω ήδη)
ΑπάντησηΔιαγραφή