Στην πρόσφατη επίσκεψή μου στο ερειπωμένο χωριό Παλαιό Μαυρονόρος, λίγο έξω από το χωριό, συνάντησα ένα παλιό εικονοστάσι. Ρωτώντας στη συνέχεια γι αυτό πληροφορήθηκα ότι ήταν το εικονοστάσι του αποχωρισμού. Το σημείο δηλαδή στο οποίο εκείνα τα χρόνια οι κάτοικοι του χωριού ξεπροβόδιζαν όσους έφευγαν για την ξενιτιά και τους αποχαιρετούσαν. Εκεί οι γυναίκες αποχαιρετούσαν τους άνδρες, οι μανάδες και πατεράδες τα παιδιά τους κλπ Διαδραματίζονταν δηλαδή στο σημείο αυτό δύσκολες και έντονα συγκινησιακά φορτισμένες στιγμές και σίγουρα το εικονοστάσι αυτό, αν μπορούσε να μας μιλήσει, θα είχε να μας διηγηθεί πάμπολλες ιστορίες αποχωρισμού που διαδραματίσθηκαν εκεί δίπλα του στο διάβα των χρόνων. Αποχωρισμού που μπορεί να ήταν πρόσκαιρος αλλά ενίοτε και οριστικός αφού κανείς δεν ήξερε τι του επιφύλασσε η μοίρα και η ζωή. Γιατί σίγουρα θα υπήρξαν και περιπτώσεις που μέλη μιας οικογένειας μετά τον αποχωρισμό στο σημείο αυτό δεν θα συναντήθηκαν ποτέ ξανά. Κι αυτό βέβαια αυτό δεν συνέβαινε μόνο εκεί στο Παλαιό Μαυρονόρος αλλά σε κάθε χωριό της περιοχής μας τον καιρό της μετανάστευσης. Κάθε χωριό είχε το δικό του σημείο αποχωρισμού και συνήθως υπήρχε εκεί κάποιο εικόνισμα, γεγονός που ενέπνευσε και τον σπουδαίο συντοπίτη μας γλύπτη Θεόδωρο Παπαγιάννη να δημιουργήσει και να εκθέτει στο Μουσείο του στο Ελληνικό Ιωαννίνων ένα μικρό γλυπτό που απεικονίζει ένα ζευγάρι ή μια μάνα με το γιό της στην ώρα του αποχωρισμού δίπλα από ένα εικονοστάσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου